Γιάτι έφυγες?

Γιατί έφυγες? Γιατί μου το έκανες αυτό... Θεέ μου πόσο χαζή στάθηκα... Πόσο αχάρηστη, πόσο λίγη... Γιατί έφυγες έτσι? Χωρίς ένα αντίο? Ή μήπως μου είπες αντίο και δεν το κατάλαβα νωρίς...? Ή μήπως το είχα καταλάβει και δεν είχα την δύναμη να το δεχτώ? Γιατί δεν την είχα...? Δεν σε γνώρησα, δεν σε εκτίμησα, δεν είχα καταλάβει... Χάθηκες χωρίς να το καταλάβω... Και όταν σε είδα εκεί χωρίς να μπορείς να μου μιλήσεις, τότε σκέφτηκα την τελευταία φορά που μου είπες πώς με αγαπάς, σε εκείνο το ψυχρό, άσπρο γεμάτο πόνο δωμάτιο... Δυό απρόσωπα τίποτα, εγώ και εσύ, πολεμώντασ τον χαμένο χρόνο... Το ξέρω πώς και εσύ το ένιωσες, ξέρω πώς και εσύ θα ήθελες να με μάθεις... Ποιός φταίει? Εγώ ή εσύ? Δεν ξέρω... Νόμιζα πως είχα χρόνο, κι όμως ήταν ελάχιστος... Έφυγες... Πέταξες ψηλά... Ναι, έτσι θέλω να πιστεύω... Δεν χάθηκες, όχι δεν χάθηκες... Για αυτό είμαι σίγουρη... Ζεις και θα ζεις στην καρδιά μου...


Δείχνε την αγάπη σου... Ποτέ δεν είναι αργά να επανορθώσεις αρκεί να μην αργήσεις πολύ........ Αγάπα και πέρασε χρόνο με αυτούς που αγαπάς πριν να είναι πολύ αργά.

Κατι από εμένα...

Γιατί να κλαίμε και όχι να γελάμε? Γιατί να μισούμε και όχι να αγαπάμε? Γιατί να μην αποδεχόμαστε τον άλλον όπως είναι και να ψάχνουμε για το τέλειο? Όχι, εγώ αρνο'υμε να ζήσω έτσι... Θέλω να χαμογελάω και να ζω την κάθε στιγμή... Ακόμα και η πιο σκοτεινή μέρα φωτίζεται απο μια ακτίνα φωτός κάπου. Δεν θέλω να περάσει έτσι ούτε ένα λεπτό χωρίς να χαμογελάσω και να πω σε κάποιον πως τον αγαπώ... Δεν είμαστε μόνοι μας και ούτε τα πάντα πάνε στραβά, εμείς τα κάνουμε να φαίνονται έτσι... Λέμε για το αύριο. Και αν δεν υπάρχει αύριο? Σκεφτήτε το. Δεν είναι καλύτερο να ζούμε για το σήμερα? Πρέπει να προσπαθούμε και ότι όνειρο έχουμε να το πραγματοποιούμε γιατί και τα όνειρα πλασμένα για εμάς τους ασήμαντους ανθρώπους είναι... Γιατί ασήμαντοι είμαστε, ένα τίποτα μέσα στην αιωνηότητα... Γιατί να μην εκτιμούμε έστω και ένα απλό χαμόγελο ενός αγαπημένου μας ανθρώπου? Μια γελοία στιγμή μεσα σε αυτήν την ζωή που κάποιοι αποκαλούν δύσκολη? Εγώ αγαπάω και χαίρομαι, αφήνω τα κακά στο παρελθόν, μα δεν ωγάζω το παρελθόν μέσα από την καρδιά μου γιατί και αυτό είναι κομμάτι μου, δεν στεναχωριέμαι για αυτά πού περνώ και ζω με χαρακτηρίζουν... Αγαπάω εμένα και εσάς, όσους μπορούν να αγαπήσουν... ( Εμείς θα είμαστε ακόμα και στα 80 μας μαζί... και θα πολεμάμε παντα εκεί, στην πρώτη γραμμή της μάχης... )

Αγάπη

Η πραγματική αγάπη είναι πάντα συνυφασμένη με την προσφορά, την θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι πλάι σε αυτόν που πονά. Αυτός που ξέρει να αγαπά δέχεται τον άλλον με τις ατέλειες του χωρίς να τον περιφρονεί ή να τον κατακρίνει για αυτές, χωρίς να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι για τον άλλον χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση για την προσωπικότητά του. Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν δέντρο που σιγά-σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που χρειάζεται είναι να φροντήσουμε λίγο για την καλλιεργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.